Tamme Kastanjes
Door: C. Roskam
Blijf op de hoogte en volg Claudia
01 November 2006 | Nederland, Amsterdam
Het aller, allermooist is als je iets op je erf hebt waarvan je altijd als kind dacht: “Onbereikbaar. Niet voor mij bestemd”.
Zo bijvoorbeeld een tamme kastanje.
Ieder najaar gingen we langs de Zevenheuvelenweg en daar een zijpad van, tamme kastanjes zoeken.
Dat ging zo: tussen alle horden van de andere Nijmegenaren die dit ook als jaarlijks uitje hadden, wurmde je je met een plastic zak tussen de geweldige eeuwenoude bomen. De vreeslijk prikkende bolsters die veelbelovend tussen het gras lagen raakte je uiteraard niet aan. Nee, je trapte erop met je schoen en als die dan glanzende dikke tamme kastanjes uitbraakten dan bukte je je. Eerder niet. Want er waren veel loze. Daar had je niks aan.
Eenmaal werd daarna iets “Wilds” bereid met tamme kastanjes en de rest van de winter lagen de tamme kastanjes in een schaal in de keuken. De glanzende bast steeds doffer wordend. Ze liggen er nu nog van vorig jaar.
Maar nu: we hebben twee tamme kastanjes. Op 12 meter van elkaar geplant aan weerszijden van de bruine bank, ja die voor die hostasloot.
Op den duur, heb ik uitgerekend, raken de takken elkaar en nog effies verder zijn de takken in elkaar op een aanvaardbare manier verstrengeld. Dan is er een Tamme Kastanje Dak Boven de Bank.
De bomen zijn dan verder het baken voor alle busondernemingen in de regio. Want tamme kastanjes worden groot.
En hiep hiep hoera, vanaf het tweede jaar gaf die jonge boom ook echt tamme kastanjes. Dus nu hoef ik alleen maar naar de hostasloot te lopen en daar op mijn eigenste bolsters te trappen om kastanjepuree te verkrijgen.
Is dat leuk?
Ja, natuurlijk.
Maar ook weer niet.
Het jaarlijkse uitje naar de Zevenheuvelenweg
en daar een zijpaadje van
is nu overbodig.
Zo bijvoorbeeld een tamme kastanje.
Ieder najaar gingen we langs de Zevenheuvelenweg en daar een zijpad van, tamme kastanjes zoeken.
Dat ging zo: tussen alle horden van de andere Nijmegenaren die dit ook als jaarlijks uitje hadden, wurmde je je met een plastic zak tussen de geweldige eeuwenoude bomen. De vreeslijk prikkende bolsters die veelbelovend tussen het gras lagen raakte je uiteraard niet aan. Nee, je trapte erop met je schoen en als die dan glanzende dikke tamme kastanjes uitbraakten dan bukte je je. Eerder niet. Want er waren veel loze. Daar had je niks aan.
Eenmaal werd daarna iets “Wilds” bereid met tamme kastanjes en de rest van de winter lagen de tamme kastanjes in een schaal in de keuken. De glanzende bast steeds doffer wordend. Ze liggen er nu nog van vorig jaar.
Maar nu: we hebben twee tamme kastanjes. Op 12 meter van elkaar geplant aan weerszijden van de bruine bank, ja die voor die hostasloot.
Op den duur, heb ik uitgerekend, raken de takken elkaar en nog effies verder zijn de takken in elkaar op een aanvaardbare manier verstrengeld. Dan is er een Tamme Kastanje Dak Boven de Bank.
De bomen zijn dan verder het baken voor alle busondernemingen in de regio. Want tamme kastanjes worden groot.
En hiep hiep hoera, vanaf het tweede jaar gaf die jonge boom ook echt tamme kastanjes. Dus nu hoef ik alleen maar naar de hostasloot te lopen en daar op mijn eigenste bolsters te trappen om kastanjepuree te verkrijgen.
Is dat leuk?
Ja, natuurlijk.
Maar ook weer niet.
Het jaarlijkse uitje naar de Zevenheuvelenweg
en daar een zijpaadje van
is nu overbodig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
