Keen gardeners

We werden telkens geintroduceerd als: The equvalent of the Royal Horticultural Society in Holland. Onze harten zwollen van trots. De gastheren zetten grote ogen op. Hier stond afdeling Nijmegen, het neusje van de zalm'.
Ijverig repeteerden we namen en schoten we digitale camera’s vol met kleuren-combinaties. De enige heer in het gezelschap (“Hebben we maar een man en dan loopt ie nog voor m’n camera”) werd enerzijds op handen gedragen en was anderzijds altijd het haasje. Maar compenseerde dat met kennis die gretig werd verslonden. Want Keen Gardeners dienden wel van wanten te weten.

Wat maakt een Engelse tuin zo veel weelderiger dan een Nederlandse? Zodat je telkens even je adem inhoudt als je een hoek omslaat?
Alles is daar groter. Lijkt het. Vooral de rozen. Rozen wolken je tegemoet. Ze vormen de ruggegraat van iedere border. Als er eilandborders in het ontwerp zitten, dan staat een rij rozen in het midden, aan weerszijden geflankeerd door andere planten. Als er eenverweerde zalmkleurige muur om de borders staat, dan is die bijkans helemaal bedekt met metershoge rozen. Plus de meest vreemsoortige planten die wij niet niet hebben, want hier zouden ze kapot vriezen.

Dat is het ook: door de zachte winters staan er andere, maar vooral ook hogere planten. Ze sterven niet af tot een zielig hoopje slijmerige resten en moeten niet worstelend door het gure voorjaarsweer weer omhoog krabbelen.
En bovendien: je komt in tuinen die oud zijn: soms wel honderd jaar. Met bomen die soms wel 1000 jaar oud zijn. Kom daar hier maar eens om. Ach Engeland: wij kweken de plantjes, maar daar maken ze tuinen!