Reünie in de Wadi

Morgen komt een 17 jaar oude ploeg studiegenootjes, waar ik ooit mentor van was, voor de jaarlijkse reünie samen in mijn tuin.
Natuurlijk om bij te praten. Uit te rusten van de reis van Maastricht af of van Leeuwarden af. En daarna voor de vorm iets wat met ons beroep te maken heeft en dan:… de boel op stelten zetten.
Heel trots ben ik dat ik ze kan ontvangen in mijn tuin. Want al zeker 10 jaar zeur ik daarover. En nu heb ik er een.
En op dit moment een mooie ook.
De rozen staan in volle bloei. De borders zijn nog prachtig fris en bloeien uitbundig.

Het enige was de Wadi. Die had ik nog niet gedaan. In stukje De rat is al verteld dat de hond ooit achter een rat aanging, die zijn hol onder de overflap van de vijver had. En in blinde woede was die de rat achterna gerend langs de hele omtrek van de moerasvijver. Gevolg: de hele rand losgescheurd: weg moerasvijver. Dat is dus nu De Wadi.

Ik heb ooit in Tunesië een hel lange en hete wandeling gemaakt door een Wadi. Dat is een grillige, 3 à 4 meter diepe geul door het dorre woestijnlandschap. Je kan je niet voorstellen dat daar zomaar, in een bepaalde periode van het jaar, een woeste waterstroom door kolkt. Die alles meesleurt, bomen ontwortelt en meezuigt. Dat is dus een Wadi: een droge rivierbedding die misschien eens per jaar water bevat.

Mijn wadi is niet diep en grillig, maar toch: als je daar in staat kan je zomaar weggezogen worden.
Bijvoorbeeld naar het geheime terrasje daar achter. In mid-zomer helemaal onzichtbaar door de hoge planten. Daar staat een love-seat: zo’n bankje met twee stoeltjes aan elkaar geklonken en een tafeltje ertussen. Prima geschikt voor het nagenieten aan het einde vaneen zomerse middag: de laatste zonnestralen over de lengte van de vijver op je roezige gezicht.
En dan een glaasje rosé.