Het wijkplantsoentje

De auto parkeer ik waar ik ‘m al jaren parkeer: in een klein wijkje vlakbij het Café waar ik iedere week zing. Ik stap uit en ”Hopla”! ’T Is allemaal anders: er staat een blok huizen dat er nog niet eerder heeft gestaan bij een heel leuk klein plantsoentje. Met een voetbalveldje voor de boys (of voor de girls, als ze de boys hebben verjaagd), en een jeu de boules veldje voor de senioren. Met een barbecue en picnictafelpleintje voor de buurtfeesten en trappetjes waar de kinderen dan op kunnen zitten. Ik kijk m’n ogen uit.

Een oudere jongere, zo van mijn leeftijd, loopt langzaam, al vorsend naar deze onbekende dame, op mij af.
“Zooo, mooi geworden”, begin ik. “Bent u niet van hier”, dreigt hij. Nee, sorry, zingen in het Café. Ja, dat kan hij niet verbieden, maar het liefst wil hij mijn blik weg! Kan ik me voorstellen.

Het plantsoentje vindt hij niks. Of, nou, niks: Het had meer natuur kunnen zijn. Hij is bioloog. Ik ook, roep ik, en ook tuinontwerper en uit van die laatste functie, vind ik dit heel aardig geslaagd. Hij kijkt wat milder.
Bovendien zeg ik: zoveel natuur, midden in de stad, tja, dat wringt natuurlijk altijd met de cultuur van de bewoners.
Dat is ie niet met me eens: Dit stuk is een groene long in de stad. Aan de ene kant van het wijkje de begraafplaats (Weet ik qua groen nu alles van) en aan de andere kant: de Kazerne.

Hoe oorlog en dood groen kunnen bevorderen.

En dit stukje plantsoen, niet groter dan 30 bij 40 had een mooie groene verbindingszone kunnen zijn: een Ecologische Long zogezegd.
Hallo. Is dat niet wat al te veel gevraagd?

Hij wijst naar het stukje bosplantsoen dat de gemeente heeft aangelegd: een strook van, pak ‘m beet: 2,5 m. breed en 20 m. lang. In drie rijen met bosplantsoen beplant. Ojee, dat wordt binnen de kortste keren al de WIJKERS/BLIJVERS methode: de helft kappen, de helft laten staan.
Maar: hij vindt dat de bomenlaag ontbreekt. Dus uit eigen initiatief heeft hij er nu een esdoorn, en een krent tussen geplant.

OK. De ecologische hoofdzone van het piepwijkje is vastgelegd.

Nou vind ik dat het eigen initiatief van bewoners in een stad betreffende het groen altijd gestimuleerd moet worden. Dus ik voorspel hem dat er nu vast heel veel vogels in hun buurtwijkplatsoennetje komen.
We zijn samen content. Hij klopt me op mijn schouder en belooft me in het Café ooit eens naar mijn koor te komen luisteren.