Wat Weer doet voor buitenwerkers

“Veels te koud om buiten te werken, hè”, bibberde het Groei & Bloei lid aan mijn deur, die tuinhandschoenen kwam halen. Ik keek haar verbaasd aan. Ik kwam net uit de tuin, lekker bezig geweest, niks aan de hand.
Het hele jaar door wil ik wel buiten zijn. Ja met sneeuw, dan kom je niet op het gras natuurlijk, geeft dode plekken. Hoogstens overtreed je die regel om mooie plaatje te schieten. En plensbuien, daar heb ik een hekel aan. Dan ga ik op mijn hurken schuilen onder een struik, zo goed en zo kwaad als dat kan, want mijn struiken zijn nog niet zo groot. En dan zing ik het liedje dat mijn moeder zong als we in de duinen, overvallen door een bui, moesten schuilen in een bunker:
Daar boven in de lucht
Gaat met een diepe zucht
We zitten zo gezellig
Met z’n viertjes
En niemand kan ons zien
We hebben pret voor tien
Lang leven de Zeppelin
En het volgende couplet moest je het laatste woord van iedere zin je mond houden en dat woord mimen. Volgende couplet twee woorden in iedere zin en uiteindelijk zat je zwijgend te zingen.
Kon je uren mee door gaan in die bunker. Maar meestal kom ik niet verder dan 2 coupletten, want dan wil mijn hondje onder mij gaan schuilen en dan belanden we beiden in de modder.
Dus: weer of geen weer, ik wil wel naar buiten. Wel goed erop gekleed natuurlijk. In de winter met thermisch ondergoed (van de Aldi) en majo’s en fleece truien en een waterdicht jasje met fleece gevoerd van de Coop. En gevoerde rubberlaarzen van de Dump vandaan. Ja, ik heb wel een waxjas, maar die is me te zwaar en te vuil geworden. Als je op een landleven-beurs dames in een schone waxjas ziet, dan weet je dat die niet tuinieren: Wax houdt vuil vast. Een echte tuinierder ziet er binnen de kortste keren uit als een molshoop.

Maar ik ben nog geen echt buitenmens, werd mij pijnlijk duidelijk. Ik moest in hondenweer een landelijk hekwerkje gaan halen ergens bij een boomkweker. Regen met bakken uit de lucht. Ruitenwissers op volle sterkte: zif- zaf.
Het landweggetje waar de kwekerij aan moest zijn was nauwelijks te vinden. Eindelijk ontwaarde ik een aantal sprieten in het veld met daartussen heel schimmig een figuurtje. Ik glibberde er op mijn goeie laarzen naar toe. De boomkweker was gekleed in een spijkerbroek en trui en van die klompschoenen. Jong, al een beetje kalende. De straaltjes dropen van zijn haarstrengetjes in zijn nek.
“Beetje koud om buiten te werken”, begon ik. Maar hij grijnsde vergenoegd: dit was het lekkerste weer wat je kon hebben, vond ie. Groeizaam, het onkruid kreeg je er makkelijk uit. De bomen gingen met een sjloesh uit de grond als je ze rooide, en ach, als ie echt doorweekt was ging ie ff in zijn caravannetje zitten.
Je hebt buitenmensen en buitenmensen.