Vrees
Door: C. Roskam
Blijf op de hoogte en volg Claudia
27 November 2006 | Nederland, Amsterdam
De pony heeft pleinvrees.
P. heeft in het weekend een vloertje van stoeptegels gelegd in het hokje waar Dolly en Dot kunnen schuilen tegen de regen en waar een ruif hangt met lekkere, verse hooi.
Dot, denk ik (die is de angstigste), is in het hokje gestapt, maar durft nu niet meer van de tegels af.
Of je nu brokken onder d'r neus houdt of lieve woordjes fleemt: ze blijft stokstijf staan. De ruif is leeg, dat wel. Dus omkomen van de honger doet ze niet. Dolly ondertussen slobbert een paar meter verder uit de waterbak en Dot ziet kwijlend toe.
Dieren kunnen fobisch zijn. Als je een poes over een glazen wandelpaadje laat lopen en plotseling ziet ze een afgrond onder zich, verzet ze geen poot meer, ook al zou ze zo over het glas heen naar de overkant kunnen lopen.
Chimpanseekindertjes, waar ik mee heb gewerkt, kunnen panisch van bomen worden na een schok van een electriciteitsdraad.
Wat doe je met fobische pony’s? Niet veel ben ik bang.
Van nabij ken ik iemand die ruimte- en hoogtevrees heeft. Voor een brug stopt ie met de auto en dan mag een ander verder rijden. Fietsen over een brug kan alleen al met heel veel praten, afleiding of soms gescheld. Alle trappen zijn eng, dan zakt het bloed naar zijn tenen. Duizelig en ijl in het hoofd wordt ie. En bij afgronden gaat ie of heel hard rennen om maar gauw aan de andere kant van de berg te zijn of springt bijkans naar beneden.
Die pony ziet natuurlijk de modder voor z’n plaatsje van twee bij anderhalve meter voor een duister en glibberige vijver aan. En denkt dat ie er in weg zal zakken.
Denk ik. Maar wie kan er in het hoofd van een pony kijken?
Hoe doen we dat nou deze winter?
P. heeft in het weekend een vloertje van stoeptegels gelegd in het hokje waar Dolly en Dot kunnen schuilen tegen de regen en waar een ruif hangt met lekkere, verse hooi.
Dot, denk ik (die is de angstigste), is in het hokje gestapt, maar durft nu niet meer van de tegels af.
Of je nu brokken onder d'r neus houdt of lieve woordjes fleemt: ze blijft stokstijf staan. De ruif is leeg, dat wel. Dus omkomen van de honger doet ze niet. Dolly ondertussen slobbert een paar meter verder uit de waterbak en Dot ziet kwijlend toe.
Dieren kunnen fobisch zijn. Als je een poes over een glazen wandelpaadje laat lopen en plotseling ziet ze een afgrond onder zich, verzet ze geen poot meer, ook al zou ze zo over het glas heen naar de overkant kunnen lopen.
Chimpanseekindertjes, waar ik mee heb gewerkt, kunnen panisch van bomen worden na een schok van een electriciteitsdraad.
Wat doe je met fobische pony’s? Niet veel ben ik bang.
Van nabij ken ik iemand die ruimte- en hoogtevrees heeft. Voor een brug stopt ie met de auto en dan mag een ander verder rijden. Fietsen over een brug kan alleen al met heel veel praten, afleiding of soms gescheld. Alle trappen zijn eng, dan zakt het bloed naar zijn tenen. Duizelig en ijl in het hoofd wordt ie. En bij afgronden gaat ie of heel hard rennen om maar gauw aan de andere kant van de berg te zijn of springt bijkans naar beneden.
Die pony ziet natuurlijk de modder voor z’n plaatsje van twee bij anderhalve meter voor een duister en glibberige vijver aan. En denkt dat ie er in weg zal zakken.
Denk ik. Maar wie kan er in het hoofd van een pony kijken?
Hoe doen we dat nou deze winter?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
