Ooij by night

Voor het eerst kraakt het gras onder mijn voeten. Een klein beetje rijp, nog niet veel. De schaarse kuipplanten die nog niet naar binnen waren gehaald hebben het, tegen de buitenbuur aan gezet, goed gehouden door de uitstralende warmte van de buitenmuur.

Verder een prachtige dag, mooi om naar de Ooij-polder te fietsen en in Oortjeshekken met wat vriendinnen te drinken.
Het is stampvol. Met wandelaars, skaters en luie automobilisten die toch een frisse neus willen halen. Je kan bijna op het terras zitten.
De hete chocolade, en de Glűhwijn worden aan de bar in rap tempo ingeschonken. Karrenvrachten aan appeltaart met slagroom deinen voorbij.

Bij het verlaten van het huiskamercafé aan de Bizonbaai is het café bijna leeg. Mijn vriendinnen hijsen zich in de auto. Ik ga per fiets de duisternis in. Gelukkig weet ik de weg en snijd een stuk dijk af. Wel langs een geheel onverlicht pad, waar bij nader inzien het misschien voor een dame alleen op de fiets niet geheel veilig is. Met mijn versnelling in de hoogste stand door het pikkedonker hoor ik alleen mijn eigen hijgende ademhaling en de duizenden laag overtrekkende gakkende ganzen.

Op de dijk weer aangekomen zie ik voor me de twinkelende lichtjes van Nijmegen tegen de stuwwal en heel vaag de verlichte bogen van de Waalbrug. Rechts naast me een zilverig vlak van de wiel, waar ik in driester tijden nog op geschaatst heb.
Tegen de tijd dat ik de stad bereikt heb zijn de ganzen in slaap gevallen en mijn oren bevroren.
Het wordt nu echt winter