Elly

Vandaag kwam ik met de tuinclub redelijk binnen het bereik van de begraafplaats van Elly en dus heb ik er een tussenstop gemaakt om een joekelgrote groen ingedroogde hortensiabol neer te leggen. Op de overigens zeer stijlvolle groenige glazen platen met haar naam. Op het graf zelf kon ik niets neerleggen want dat was helemaal beplant met strak gesnoeide taxus en een gele eenjarige. Zelden zo’n mooi vormgegeven en onderhouden graf gezien.
Elly was mijn secretaresse, iets van 15 jaar lang. Vijf jaar jonger dan ik zelf en heeel dik. En net toen ze al haar worstelingen met de lijn had beslecht door een maagband te laten zetten ging het drastisch mis met haar. Op een dag zei ze dat ze bij het schrijven geen kracht meer in haar handen had. Twee weken later de diagnose: tumor in de longen met uitzaaiingen in de hersenen. Drie maanden later: de begrafenis. Niet eens een lang ziekbed zodat ze nog het voordeel kon hebben gesmaakt slank te zijn. Dat is toch wat iedere zwaarlijvige verlangt: op een goede morgen wakker worden en slank zijn. Zelfs dat is haar dus niet gegund. Ik heb een beeld van/voor haar gemaakt: een dikke dame beschilderd à la Nikki Saint Phalle.
Kort geleden heb ik voor iemand grafbeplanting bedacht. Een graf midden in de blakerende zon. De weduwe had een prachtige houten zuil laten maken met daarop uitgesneden de letters: Amor Vincit Omnes: Liefde Overwint Alles. En een grijsgroen uitgeslagen plaat die zweefde boven de grond met daarop de handtekening van de voornaam van de overledene. Ietwat luguber, maar samen heel mooi.
Ik heb een zilveren, leisteen, of loden rand geadviseerd en een binnenbeplanting van zilverwitte en bruine sedums en grijsgroen gras. Met naast de houten zuil een vossenstaart: Panisetum alopecurus pratensis. Leek mij mooi.
Als je wat op leeftijd komt, zoals ik, ga je nadenken over hoe je zelf begraven wilt worden. Van baby af hebben mijn ouders mij verzekerd om te laten cremeren. Maar toen ik mijn oma begroef, dacht ik: zo wil ik ook wel liggen onder mooie bomen. Maar in dat geval wordt je onherroepelijk geruimd, na 10, 20, 30 jaar, al naar gelang de nabestaanden nog geld voor je over hebben. Islamieten in Nederland schijnen eeuwige grafrechten te kunnen kopen. Nederlanders niet. Eigenlijk zou ik dat ook niet willen. Na 10 jaar ben je een vluchtige herinnering, zo is dat nu eenmaal. En het allerergste lijkt me in een graf te liggen waar nooit meer iemand langskomt.
Vandaag heb ik de oplossing gezien: een prachtige aaibare bol van staal, niet glad rond maar in ronde lagen opgebouwd. De regen kan er langzaam in sijpelen. Je doet de as van de overledene er in. (dus toch cremeren), je plaatst de bol in je tuin. Als je naar de brievenbus loopt, aai je de bol en groet je de overledene en na 10 jaar heeft de regen de as meegenomen via een buis naar een paar meter onder de grond. En daar dien je dan weer tot voedsel in de eeuwigdurende kringloop. Een waterurn, www.waterurn.nl