Overboden

Ik naderde het huis van een tuinclublid. Nooit eerder geweest. En plots een déjà vu: dit huis kende ik. Maar toch weer niet. Dit meertje kende ik, maartoch anders.
Verrek: dit was het huis waar ik een 6-tal jaren geleden op had geboden! Ergens in een dorpszaaltje in een dorpje in de polder. Een stoet argwanende boeren om me heen. Sigarenrokend. Nors. Ergens nog een collega van het werk. Zo, ook op huizenjacht?

Nou, het ging niet om het huis, het ging om de omgeving. Dat schijnt tegenwoordig de hele vraagprijs te bepalen: hoe ligt het, wat kan je er mee, welke faciliteiten zijn er? En dit was klasse. Het huis niet, dat was een rechte doos. Maar de omgeving: een natuurgebiedje ernaast, weilanden met paarden, uitzicht op de stuwwal van Nijmegen. Schitterend witte eeuwenoude boerderijen als buren. En zelf: 2 hectare! Waar vind je dat nog vandaag de dag? Op 4,5 km van de stad?

Je loopt dagdromend door het land. Het huis keur je geen blik waardig: dat valt te verbouwen. Maar wat kan je met dat land? Dan valt de hamer en het huis is van een ander. Dat is ons twee keer overkomen. Twee keer dat je voor een paar seconden eigenaar bent en je knijpt je handen ineen en prevelt schietgebedjes. Maar dan: de mokerslag: een ander biedt hoger.

Ik liep door de geheel vernieuwde tuin en was stikjaloers. Het was ook een snoepje wat ze ervan gemaakt hadden. Bijgebouwen met overkappingen. Voortuin met een knotted garden (in elkaar gedraaide buxus), een loei van een moestuin. Erg mooi.
Ach: ik ben wel overboden en nu overbodig. Maar ik heb zelf ook een juweel. Dus: treur niet!