De Hond en de Haan

De hond
Heeft
De haan
En
De kippen
Doodgebeten

Denkt P.
Ik hoop op een vos.
Maar er zijn geen rode haren. Dat zou op een vos wijzen.
Dus denk ik eigenlijk dat P. gelijk heeft. Aan het einde van de Open Tuinen Dag liep de hond ook met vieze bloedstrepen op zijn vacht. Dat gebeurt vaker: een muis, rat, soms een mol, een enkele keer een konijn. Lekker vangen. Doodbijten en dan er in rollen. Schijnt heel lekker te zijn. Voor een hond, zoals deze boerenfox.
Ja, dan moet je maar geen boerenfox nemen. Houdt het erf schoon, riep het boek. Dat moeten we hebben, dachten wij.

Maar dood en verderf zijn niet schoon. Het stinkt nogal. Dus jagen we de hond de vijver in. Met een bal, daar duikt ie achteraan. Heel handig. En dat deed ik dus op die Open Tuinen Dag.
Wist ik veel dat P. het kindje van een collega de broedse kip liet zien, in een apart hokje achter in de boomgaard.
Waarschijnlijk is de hond toen naar binnen in de boomgaard geglipt en heeft achter de rug van P. en het kindje (gelukkig!) een hevig gevecht met de haan geleverd.
Een joekel van een haan. Met venijnige sporen, een haak van een snavel en hele krachtige vlerken. En toch dood. Daar moet een terrierachtige aanvaller voor hebben gestaan. Onze Queenie?

Wat doe je met een geliefde huisgenoot die je van moord verdenkt? Zo eentje die jou wel wil opeten van liefde als je thuiskomt? Die zich verzaligd laat krieuwelen? Die eigenlijk wel aldoor op je schoot zou willen kruipen? Maar die drie andere huisgenoten heeft omgelegd?

Wat doe je dan, wat denk je dan? Is hier opvoedkundig gezien iets mee te doen? Of is het een aardje naar zijn vaartje? De vader ken ik trouwens niet.

Ik zit er mee. Qua moordenaarsgedachten dan.