Witte golems

Binnenshuis heb ik geen groene vingers. Buitenshuis wel. Of misschien heb ik ze daar ook niet en doet de natuur het vanzelf. Maar binnenshuis gaat er altijd iets dood: te veel water, te weinig water, verbrand, verdonkerd.

Ik was heel erg trots op mijn orchideeën. Want na de bloei en na veel vertroetelen mijnerzijds kwam in iedere orchidee een nieuwe bloeischeut. En het was me er veel aan gelegen om deze keer de orchideeën weer aan het bloeien te krijgen: het waren speciale orchideeën. Dus ik had echt alle aanwijzingen opgevolgd: nooit vochtig houden, een keer per week dompelen, maar het water weg laten lopen. Goed in het licht.

En: thalassa!! Daar kwamen de bloeischeutjes aan het licht. Vol trots showde ik ze. En toen kwam de grote afgang: de vlezige bladeren bleken aan elkaar vastgeplakt door een wittige wollige massa. Beide planten waren aangetast door wolluis. Die beestjes kropen rond tussen de luchtwortels: op pissebedjes lijkende witte geleedpotigen.

Nu heb ik altijd begrepen dat als dieren wit zijn, dat komt omdat ze nooit het daglicht aanschouwen. Zo zijn er in onderaardse rivieren witte creaturen aangetroffen, die niet alleen ongepigmenteerd zijn, maar ook blind. Zowel huidskleur als ogen zijn niet nodig.

Dus deze orchideeënvedervers zaten ergens in de holten van de wortels van mijn mooie orchideeën. En als de golem in ‘in de Ban van de Ring’ schuifelden ze af en toe naar buiten, tussen de bladeren. En sisssssten: ‘oooo, precioussssss, oooo orchidssssss.’ En dan sponnen ze mijn bladeren in een witte massa in. Net zolang tot mijn orchideeën langzaam verslijmden.

Dus: ten strijde! De bladeren werden als babybillen afgesponst met een mengsel van groene zeep en spiritus. De wortels werden net zolang gedompeld tot de witte pissebedden hoestend en proestend boven kwamen drijven. En daarna: GIF! Iedere dag een neveltje. Totdat alle eitjes en verpoppinkjes geheel en al uitgeroeid zijn. Want mijn orchideeën zullen bloeien!