De Beelden zijn weer Beeldig

Gauw gauw gauw. De laadste loodjes voor de Open Tuinendag Beuningen: de beelden.
De hele winter heb ik op mijn lijstje gehad dat ik de beelden moest bijwerken. Hoe kan het dan dat ik er nu, eind mei, pas aan toe kom?
De verdronken zwemmer bleek huiduitslag te hebben: niet af te poetsen schimmel. Uiteindelijk heb ik zijn huidje helemaal afgeschraapt, die bleek toch los te zitten en hem opnieuw in de verf gezet. Zijn badmuts is nu vrolijk geel met groene stippen. En hij is zomaar een zij geworden. Ging vanzelf.
Van de schreeuw heb ik de tanden gewithened. Dat is in de mode: als je een beetje commerciële tandarts bent, dan bleek je de tanden van je cliënten. Vroeger, als mondhygiëniste, in een van mijn vorige levens, leerde ik dat gele tanden sterker waren dan witte. Maar daar koop je heden ten dagen niks meer voor. Men gaat voor appearance. Dus mijn schreeuwer moet er ook aan geloven: als je schreeuwt dien je je tanden geflost te hebben.
De horens van de duivel zijn wat meer met goud aangezet. De berceau wordt steeds donkerder en ieder straaltje licht moet ergens in weerkaatsen. Anders heb je niks te brevieren in dat brevierenlaantje: als je de duivel niet tegenkomt dan kan je je ook niet van je zonden ontdoen.
De Romeinse schone zonder hoofd heeft een schoon kleedje aangekregen. Ik hoop alleen dat dit jaar er geen duiven op haar nek gaan zitten, want dan is het met dat schone kleedje gauw gedaan.

En dan d’ Alde Coninckskinderen. Die hadden elkaar zo lief, maar het water was veel te diep. Ik heb hun omarming nog even stevig aangezet, dan kunnen ze weer een jaartje staan zoenen.