De dominee, de leraar en de muizen.
Door: C. Roskam
Blijf op de hoogte en volg Claudia
28 April 2006 | Nederland, Amsterdam
Der Pfarrer en der Lehrer houden van elkaar.
Dat is mooi.
Nog mooier is dat ze samen van dezelfde dingen houden: een mooi huis met een stenen vloer met steentjes die uit de tijd van Prins Maurits komen. En vooral van: tuinieren.
Vlakbij Kleve hebben ze nu twee huizen en een heleboel land. En dat hele land is ingedeeld in ”Beeten”, borders denk ik, of stukjes tuin. En van het hele vroege voorjaar tot het late najaar is het een kakofonie van bloemen. Op dit moment staan er werkelijk duizenden narcissen te bloeien en honderden tulpen. Voornamelijk in geel en wit: Lichtgele tulpen met lichtgele narcissen: honderden. Witte tulpen met witte rododendrons onder wit boeiende prunussen. Daarna komen de blauwe camassia’s, daarna de vaste planten met de gele toortsen en tot slot de grassen en de paarse herfstkrokussen. Alles door elkaar en alles achter elkaar. Dat is een hele andere wijze van tuinieren dan wij Nederlanders kennen. Bij ons staat alles van laag naar hoog achter elkaar in de border en dan bloeit er een groepje hier, een maand later een groepje daar. Hier is het een zee van bloemen en als die uitgebloeid zijn weer een zee, en weer. Golf na golf. Iedere keer met een uitgekiende kleurencombinatie. Hoe krijg je dat voor mekaar.
Nou vooral door heel veel van hetzelfde bij elkaar te planten. Niet frutselen met 10 tulpen ”Apeldoorn” op een kluitje, nee: meteen een paar honderd tegelijk. Niet 1 Keizerskroon omdat ie op de markt bij de marktkraam van Baltus zo duur is (en die het het jaar daarop het laat afweten), nee, meteen een stuk of 85.
En vaak in rijen, of in telkens terugkerende hoopjes. Ritme, gelijktijdige bloei. Opeen volgende bloei. Telkens een ander kleurschema. Dat is belangrijk. Uitzettend uitgekiend, Niet voor niks komen daar ieder jaar TV- ploegen uit de hele wereld. Niet voor niks worden daar foto’s gemaakt door beroemde tuinschrijvers voor hun beroemde boeken. Niet voor niks geven de Nederlandse kwekers graag hun nieuwe aanwinsten ”in bruikleen" aan hen weg om uit te proberen.
Maar:…er zijn ook muizen. Veldmuizen. En die vreten in de winter de tulpenbollen weg. Niet de narcissenbollen, wel de tulpen. Deden we in de hongerwinter ook.
En wat doen deze heren dan? Alle tulpen, en denk hierbij aan duizenden, worden in potten ingegraven. Pot, na pot, na pot, na pot. En als die potten tulpen zijn uitgebloeid gaan al die potten er weer uit: pot na.. Dan ontstaan er natuurlijk veel gaten en die worden weer gevuld met pot na pot: Lelies.
Wat een systeem: de grond rondom de potten wordt niet besmet met virussen die zich rond tulpen nestelen en je hebt 2 x een spectaculaire bloei. Ja, maar ook 2 x een spectaculair werk.
Echt: petje af!!
Dat is mooi.
Nog mooier is dat ze samen van dezelfde dingen houden: een mooi huis met een stenen vloer met steentjes die uit de tijd van Prins Maurits komen. En vooral van: tuinieren.
Vlakbij Kleve hebben ze nu twee huizen en een heleboel land. En dat hele land is ingedeeld in ”Beeten”, borders denk ik, of stukjes tuin. En van het hele vroege voorjaar tot het late najaar is het een kakofonie van bloemen. Op dit moment staan er werkelijk duizenden narcissen te bloeien en honderden tulpen. Voornamelijk in geel en wit: Lichtgele tulpen met lichtgele narcissen: honderden. Witte tulpen met witte rododendrons onder wit boeiende prunussen. Daarna komen de blauwe camassia’s, daarna de vaste planten met de gele toortsen en tot slot de grassen en de paarse herfstkrokussen. Alles door elkaar en alles achter elkaar. Dat is een hele andere wijze van tuinieren dan wij Nederlanders kennen. Bij ons staat alles van laag naar hoog achter elkaar in de border en dan bloeit er een groepje hier, een maand later een groepje daar. Hier is het een zee van bloemen en als die uitgebloeid zijn weer een zee, en weer. Golf na golf. Iedere keer met een uitgekiende kleurencombinatie. Hoe krijg je dat voor mekaar.
Nou vooral door heel veel van hetzelfde bij elkaar te planten. Niet frutselen met 10 tulpen ”Apeldoorn” op een kluitje, nee: meteen een paar honderd tegelijk. Niet 1 Keizerskroon omdat ie op de markt bij de marktkraam van Baltus zo duur is (en die het het jaar daarop het laat afweten), nee, meteen een stuk of 85.
En vaak in rijen, of in telkens terugkerende hoopjes. Ritme, gelijktijdige bloei. Opeen volgende bloei. Telkens een ander kleurschema. Dat is belangrijk. Uitzettend uitgekiend, Niet voor niks komen daar ieder jaar TV- ploegen uit de hele wereld. Niet voor niks worden daar foto’s gemaakt door beroemde tuinschrijvers voor hun beroemde boeken. Niet voor niks geven de Nederlandse kwekers graag hun nieuwe aanwinsten ”in bruikleen" aan hen weg om uit te proberen.
Maar:…er zijn ook muizen. Veldmuizen. En die vreten in de winter de tulpenbollen weg. Niet de narcissenbollen, wel de tulpen. Deden we in de hongerwinter ook.
En wat doen deze heren dan? Alle tulpen, en denk hierbij aan duizenden, worden in potten ingegraven. Pot, na pot, na pot, na pot. En als die potten tulpen zijn uitgebloeid gaan al die potten er weer uit: pot na.. Dan ontstaan er natuurlijk veel gaten en die worden weer gevuld met pot na pot: Lelies.
Wat een systeem: de grond rondom de potten wordt niet besmet met virussen die zich rond tulpen nestelen en je hebt 2 x een spectaculaire bloei. Ja, maar ook 2 x een spectaculair werk.
Echt: petje af!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
