Lust u nog bielzen?

Na een bescheiden klingeltje aan de tuinpoort stond er een wat oudere heer uit het dorp voor me. Of ik belangstelling had voor zijn bielzen. Bielzen? Ja, want hij had zijn tuin veranderd(nou die tuin was dus uit pakweg 1960, een Mien Ruys tuin) en nu zat ie met die bielzen. Want, zei hij heel trouwhartig: ze zijn duur om te kopen, maar ook duur om weg te gooien. Voor anderhalve kuub aarde die hij bij de stort had gebracht moest ie al € 15,0 neertellen. Of ie niet gratis, via mij, van die dingen af kon. Wat heerlijk eerlijk! Ik smolt onmiddelijk.
Ik heb ontzettend veel gekregen. Voor alle duidelijkheid: zonder alles wat ik gekregen heb kon deze tuin van 1 ha niet bestaan. Maar soms was het krijgen wel dubieus. Meestal belden mensen me op om te vragen of ik iets wilde hebben, maar er is bv ook ongevraagd 3 kuub wilgetakken over het hek in de tuin gezet.
Soms kreeg ik zeer oude, zieke, verwaarlosde, afgekapte bomen en struiken. Twee keer heb ik bijna een ongeluk gekregen toen de veels te grote struik/boom die in de achterbak was geladen ging scharen.
Een keer belde me een mevrouw op of ik haar kerstboom wilde hebben. Toen ik nee zei: ik hield niet van coniferen en ik gaf geen cent voor het weer aanslaan van uitgevallen kerstbomen, werd ze boos. Stenen kon ik krijgen , maar wel zelf een voor een uit de grindtuin plukken en na twee autovrachten hield mijn riug het niet meer, maar ja de tuin moest wel leeg.
O ja, en die cotoneasters, ongeveer de lelijkste struiken die ik ken. Of ik er een stuk of 8 wilde hebben. Ik keek nogal verwezen, geloof ik, maar de dame hield aan. Uiteindelijk dacht ik: vooruit: er is nog ergens een gaatje in het bosplantsoen open. Echter: ik moest wel immediammente komen. Subito. Zelf kon ik niet,maar mijn partner was zo lief op eventjes 20 km verderop te rijden. Thuis zat ik er mee, waar moets ik deze krengen laten? Twee weken later zag ik de dame weer, die me de mantel uitveegde, want ik had haar toch echt wel nog op moeten bellen om te bedanken voor die K...- cotoneasters.
Nou dame: volgende keer laat je je man die slecht ter been is maar een aanhangertje huren, of je schakelt je zoon die aan de andere kant van het land woont maar in. En je lost je struiken maar bij de stort waar je je wezenloos voor dit afval betaalt. Wie moet wie nu dankbaar zijn?
De oude heer keek me nog steeds trouwhartig aan en ik ging om: ik neem de bielzen. Wat ik er mee moet weet ik niet, maar ik verzin wel wat. Hij komt ze nog brengen ook, de schat, met het aanhangertje van zijn zoon.