De bessenavond

Eigenlijk vind ik het te oubollig voor woorden: bessenavond. Zo’n avond waar de besjes onder ons, onder genot van één (nou één, zeg maar gerust zeven) glaasje(s) bessen gaan bloemschikken.
Zoiets als macrameeën in de jaren 70. Was ook iedereen helemaal weg van.

Dat was webloggen avant-garde. Of bebsteren: www.bebster.com. Van die vrouwen-communities, die toen gewoon praatgroepen heetten en die al knutselend zich uitlieten over de zin en onzin van het houden van mannen. Kort geleden hoorde ik nog (steeds) een vrouw verhit roepen dat als ze ooit alleen zou zijn ze louter Lat-relaties zou aanknopen, want dan hoefde ze geen herenonderbroeken meer te wassen.

Bessenavond: met de rijkdom van de tuin in oktober een spannend stuk maken. En waratje: daar komen mooie stukken uit. Want de rijkdom van de tuin is op dit moment weergaloos. Ik noem maar even: walnoten, eikels, tamme kastanjes, pompoenen, rozenbottels, malusappeltjes, hopbellen, grassen, vergelende bladeren, polygonumstokken, rood verkleurend schoenlappersblad, Leicesteriatrossen, de laatste asters en dahlia’s. Kortom: een weelde aan kleuren en vormen.
Dus daar is iets moois van te brouwen.

Ik ben zo’n bloemschikster van: grote stappen snel thuis. Dus ik had al heel handig de hele pot gevuld met van die lekkere grote schermen van Hemelsleutel (Sedum "Herbstfreude"). Die je tegenwoordig trouwens in de meest designachtige kleurtjes hebt: van roestbruin tot felrood, van bijna zwart tot, echt waar: wit.

Maar de bessenavond-begeleidster trok rucksichtlos mijn Sedum uit de pot en verordonneerde: in groepen opbouwen. Och jee. In groepen dus en als het even kon in groepen van dezelfde tint. Die dan weer moesten matchen met de tint van de volgende groep enzovoorts.
Nou ja, het is goed gekomen. Ik heb een bessenavond stuk. Met alles in de tinten rood en bruin. En omdat ik eigenzinnig ben met de contrastkleur felblauw van een hele late monnikskap.