Wie zonder zonden is

Wie niets te vrezen heeft kan met een gerust hart door het brevierenlaantje lopen. Dat is duister en geheimzinnig. Een donkere tunnel, waar je het einde niet van kan zien. En halverwege kan je de duivel tegenkomen.
Kinderen vinden het er doodeng. Zeker als ze een draak zien, of een duivel met een rode neus of een heel gemeen grijnzende glinsterogende duivel met bokkenhorentjes.

Het brevierenlaantje: een berceau van beukenboompjes. Zo genoemd door een ex-collega die uit het ambt getreden is, maar die nog levendige herinneringen had aan het brevieren: met een liederenboek heen en weer wandelen, onderwijl de zonden overpeinzend. Ja, en als je dan de duivel tegen komt, dan moet je wel met een ijzersterk verhaal komen om langs hem heen de uitgang van de tunnel te bereiken. Maar er is licht aan het einde van de tunnel. Je stapt namelijk de chocoladetuin binnen, zoals Skjakie de chocoladefabriek.

De berceau is gebouwd uit een frame van aan elkaar gelast bouwstaal. Gaat mooi roesten en dan zie je er niets meer van tussen de beuken. De beukjes zijn er buitenaan tegenaangezet en zijn zo veel mogelijk langs de spanten geleid. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Zo heb ik vorige herfst als een chimpansee met mijn linkerarm aan takken gehangen om ze te buigen en met mijn rechterhand probeerde ik de rubberen bindtouwen erom heen te slaan. Af en toe knapte een beuken tak af. Verd! Dit leverde een ietwat gehavende berceau op. En een slijmbeursontsteking in mijn linker schouder, iets wat bijzonder pijnlijk is, kan ik wel vertellen.

Maar dat komt ervan: ik was vast niet zonder zonden.