Lunchfittnes

Nou geniet ik!
Het is echt lente. Na het speenkruid en het groot hoefblad heb ik ook al klein hoefblad gezien. Niet te verwarren met paardebloemen. Nee, die zijn later en veel groffer. En in de tuinen barsten nu echt alle bloesems los. Thuis een lekkere roze kleinbloemige prunus, de Forsythia natuurlijk en, eigenlijk al heel lang, maar nu nog net: de Lonicera frangrans. Familie van de Kamperfoelie, maar struikvormig. Witte kleine bloempjes van december tot mei en heerlijk geurend. Moet je voor je raam planten. Trouwens alle voorjaarsbollen en voorjaarsstruiken lekker dicht bij huis houden, dan heb je er het meest aan.

Op mijn werk kijk ik uit op een heeeel lichtroze prunus boom, een wittige wolk. Het is weer tijd voor mijn lunchfitness. Nee, niet met een groep kwebbelende collega’s, bespaar me, of met een sportcoach die je om de honderd meter laat hink-stapsprongen. Nee, ik ga, gewapend met mijn snoeischaar voortuintjes kijken. Heel leerzaam: kijken wat mensen van hun voortuin maken. Meestal niks dus. En ondertussen vrolijk speurend naar bloesem of bloem die over het trottoir hangt. Dat mag: dat is van iedereen. Ik bedwing me heus wel om niet 2 meter het voorpad op te lopen om die mooie camellia te knippen.

Scrupuleus ben ik anders niet erg. Als biologiestudent huldigde ik het credo: wat zeldzaam is moet zeldzaam blijven. We hadden een 14-daagse veldexcursie door het Limburgse landschap. En aan het einde moest je iets van 400 wilde Nederlandse planten kennen. Als dan een groep van 20 man om een Belladonna-eenbes-guichel-subspecies-van-een-hondsroos gebogen stond, dan lette ik goed op. En als we daarna weer verder trokken zat die huppelepuppiee in mijn herbarium. Ik had een 9 voor dat practicum.

Maar goed: de prunus staat op mijn werk-bureau en ik heb onderweg al het nodige gezien dat op uitkomen staat. Werken heeft zo zijn voordelen.