Graveltuin
Door: C. Roskam
Blijf op de hoogte en volg Claudia
24 September 2006 | Nederland, Amsterdam
Ik ben begonnen aan een Gravelgarden. Althans, ik ben, met al het mogelijke koord dat ik kon vinden, wat gaan uitzetten. Eerst wilde ik een deugdelijke tekening maken, als een goede tuinontwerpster betaamd, maar daar bleek al twee jaar niks van te komen.
Het terrein, een weitje gelegen tussen opschietende vliegdennen aan de ene kant en een kloeke haag aan de andere kant, is niervormig en daardoor wat onbestemd. Geen omtreklijnen die je consequent kan doortrekken. Er staat geen huis met een karakteristieke vorm tegenaan. En zeg nou zelf: een gravelgarden is ook niet de meest uitgesproken designvorm van heden-ten-dage .
Alhoewel? Vertaal het naar kattenbaktuin en half mijn dorp doet er aan mee: worteldoek over de hele voortuin: grind of split er in en in het midden een omgevallen vaas. Voilà : niks meer aan doen. Prima zo, geen gedonder. Geen onderhoud.
Aha, denkt het dorp. Maar dan komen de herfststormen en waaien alle zaadjes van de omliggende akkers het dorp in. En in de lente?? Onkruid naast de Omgevallen Vaas!!
Niks helpt tegen ingewaaide zaadjes. In de krant las ik vandaag dat 203 jaar oude zaden van de Acacia nog gekiemd hebben. Meegenomen in 1803 uit Z. Afrika door een Nederlandse zeebootkapitein. Ergens in Engeland uitgebroed in een laboratorium. Maar waren ze naar ons dorp gewaaid, dan was hier een acaciawoud ontstaan. Zeker weten.
De gravelgarden. Deze zomer in Engeland een prachtige gezien in de Old Vicaridge Gardens. Heengaan. Je gaat een hoekje om en je mond valt open en gaat niet meer dicht. Dat bereik ik natuurlijk nooit. Alleen al vanwege het geld dat de opbouw daarvan kost. Draglines. Ondergrondse draineer en vooral watergeef-installaties. Uitgekiende grondsoorten. Bijzonder planten. Dagelijks onderhoud.
Het is wel de toekomst: in Engeland was er deze zomer een sproeiverbod en dat komt er in Nederland ook aan, vast en zeker. We verdrogen en dus is er voor tuinliefhebbers maar één uitweg: mediterrane planten gaan toepassen in borders die daarvoor geschikt zijn. En dat betekent weer: in de winter geen natte voeten. Dus: hoog: afwatering, steenslag, warmte vasthouden.
Voorlopig ga ik gewoon stoeptegels door de midden hakken en daarvan stapelmuurtjes maken. Vullen met uitgegraven aarde en droger maken met zand en split. Zilverkleurige planten, mooi contrast met het donkere dennenbos daarnaast. Ook leuk voor rolstoelers, zo’n tuin op armhoogte.
Het terrein, een weitje gelegen tussen opschietende vliegdennen aan de ene kant en een kloeke haag aan de andere kant, is niervormig en daardoor wat onbestemd. Geen omtreklijnen die je consequent kan doortrekken. Er staat geen huis met een karakteristieke vorm tegenaan. En zeg nou zelf: een gravelgarden is ook niet de meest uitgesproken designvorm van heden-ten-dage .
Alhoewel? Vertaal het naar kattenbaktuin en half mijn dorp doet er aan mee: worteldoek over de hele voortuin: grind of split er in en in het midden een omgevallen vaas. Voilà : niks meer aan doen. Prima zo, geen gedonder. Geen onderhoud.
Aha, denkt het dorp. Maar dan komen de herfststormen en waaien alle zaadjes van de omliggende akkers het dorp in. En in de lente?? Onkruid naast de Omgevallen Vaas!!
Niks helpt tegen ingewaaide zaadjes. In de krant las ik vandaag dat 203 jaar oude zaden van de Acacia nog gekiemd hebben. Meegenomen in 1803 uit Z. Afrika door een Nederlandse zeebootkapitein. Ergens in Engeland uitgebroed in een laboratorium. Maar waren ze naar ons dorp gewaaid, dan was hier een acaciawoud ontstaan. Zeker weten.
De gravelgarden. Deze zomer in Engeland een prachtige gezien in de Old Vicaridge Gardens. Heengaan. Je gaat een hoekje om en je mond valt open en gaat niet meer dicht. Dat bereik ik natuurlijk nooit. Alleen al vanwege het geld dat de opbouw daarvan kost. Draglines. Ondergrondse draineer en vooral watergeef-installaties. Uitgekiende grondsoorten. Bijzonder planten. Dagelijks onderhoud.
Het is wel de toekomst: in Engeland was er deze zomer een sproeiverbod en dat komt er in Nederland ook aan, vast en zeker. We verdrogen en dus is er voor tuinliefhebbers maar één uitweg: mediterrane planten gaan toepassen in borders die daarvoor geschikt zijn. En dat betekent weer: in de winter geen natte voeten. Dus: hoog: afwatering, steenslag, warmte vasthouden.
Voorlopig ga ik gewoon stoeptegels door de midden hakken en daarvan stapelmuurtjes maken. Vullen met uitgegraven aarde en droger maken met zand en split. Zilverkleurige planten, mooi contrast met het donkere dennenbos daarnaast. Ook leuk voor rolstoelers, zo’n tuin op armhoogte.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
