Vrij

Vandaag was het bevrijdingsdag voor kippen. De ophokplicht is, voor eventjes, voorbij. Even heb ik overwogen om de kippen nog 4 dagen binnen te laten zitten voor het educatieve effect, maar ik geloof niet dat de kippen daar de portee van snappen.

Niet dat we geen intelligente kippen hebben, uiteraard niet. Het zijn nl. vleeskippen en geen stomme-ei-kippen. Ze horen tot het ras van de Noord-Hollandse Blauwen: grote kippen met grijs-zwart gespikkeld verenkleed. Die zijn superlekker om te eten, schijnt het. Sterrenkoks koken met hen. Dat was ook de reden dat P. ze wilde. Hij zag al een schare jonge haantjes voor zich, die hij vakkundig zou kelen, zou plukken en daarna in de diepvries zou stoppen. Maar helaas, we hebben nooit een eigen boomgaardkip gegeten.

Twee keer hadden we de kans. De eerste keer toen ze arriveerden. Ons hondje, scheel van territoriumafgunst, sprong over de afrastering en greep een kip bij haar hals. Ik greep Queenie bij haar halsband, waarna de hond in mijn hand beet. Dat was een graf voor de kip en een tetanusinjectie voor mij.
De tweede keer was onlangs: zodra het bekend werd dat er vogelgriep naderde, bleef een kip dood in het hok liggen. Dat leek me geen goed gesternte om die kip bij op te eten. Dus nu hebben we twee kippengrafjes.

De harem is nu gedecimeerd tot drie kippen en een haan. De haan doet z’n best. Af en toe een beetje tè vind ik: hij bestijgt de kippen terwijl hij ze ferm vasthoudt in hun kippennekkie. Die arme kippen zijn daar helemaal kaal en bloederig. Een beetje meer zoete woordjes en streeltjes licht ik ‘m dan voor, maar hij luistert niet. Vandaar dat de kippen collectief hun kippenkont tegen de krib hebben gegooid: na 1 jaar broeds te zijn geweest, zijn de dames nu in staking. Ze zijn en masse in de overgang. Compleet met kippenopvliegers