Driehuis Westerveld

Cremeren is een continubedrijf. De rouwstoet nadert het crematorium en aan de achterkant komt de vorige lichting er net uit. Je hebt precies een uur voor een “dienst” Een kwartier om binnen te komen, een kwartier om weg te gaan en tussendoor een half uur voor: muziek, een speech, muziek, een speech, tranen en: klaar. Zodra je weg gaat zakt de kist de kelder in en na 6 uur s'avonds gaan de ovens aan.
Zes dagen per week. Een wat economisch onderlegd persoon kan nu het turnoverpoint van deze businesscase bepalen. Ooit de serie: Six feet under gezien? Geeft een verhelderend beeld van de uitvaartbranche.

En pas na een maand wordt de as vrijgegeven. Waarom dan pas? Om bij twijfel eventuele sporen van arsenicum nog op te kunnen sporen? Na een maand mag je met de as doen wat je wilt: op de schoorsteen zetten, in de tuin verstrooien, over het IJsselmeer of over zee uitstrooien, al naar gelang de hobby van de overledene.

Het kan ook bijgezet worden in een urnentuin, dat scheelt een hoop ruimte, veel besparender dan allemaal graven naast elkaar. En het staat nog aardig ook. Of uitgestrooid over het speciale terrein op de begraafplaats. Zou al die Koolstof in de grond nu bemestend werken op de planten of niet? Zou het in het water leiden tot algengroei of zouden de vissen daar goed van gedijen?

Mijn verzekering was gebaseerd op cremeren, maar na mijn oma’s dood heb ik het veranderd in begraven. Zo mooi onder de bomen. Westerveld is een oud buiten, met machtig mooie en oude bomen. Schitterend. Ik zag mezelf als geest al s’nachts gezellig met al die andere geesten zweven tussen het geboomte en overdag als witte wief tussen de struiken hangen. Het enige nadeel van begraven is dat je graf er netjes bij moet liggen, anders is het geen gezicht. En vooral zo’n eenzaam gezicht: hier ligt iemand waar niemand ooit meer naar omkijkt. Dus ik heb mijn kroost al goed verteld dat ik ieder jaar zonnebloemen op mijn graf wil. Die moet je immers ieder jaar zaaien en dan komt er tenminste nog eenmaal per jaar iemand. En zonnebloemen vind ik wel een vrolijke bloem om onder te liggen. Maar ja, met die internationalisering in het Hoger Onderwijs tegenwoordig zwermen kinderen uit over China, Australië, de VS of een ander ver land. Dus: zouden die ieder jaar nog komen? Je kan ze natuurlijk een legaat geven, dat ze alleen mogen opmaken tijden hun jaarlijkse reis naar Nederland, maar wie controleert dat?

Ik weet het: we organiseren ieder jaar in de lente en kinderbegraafplaatsdag. Dan moeten de kinderen de graven schoonmaken en krijgen ze daarna Cola en iets lekkers. Je brengt de jeugd in contact met de dood, dat is tegenwoordig zo’n taboe. En dan krijgt ieder jaar een groepje van 3 kinderen een plattegrondje, een zakje zonnebloemzaad waarop staat: uitstrooien op graf E 798 t.n.v. C. Roskam

Komt wel goed .