Ultra

Om 21.33 uur scheert de vleermuis over de bank aan het eind van de hostasloot. De hosta’s beginnen op te komen. Als die frisgroen aaneengesloten zijn en de wilgen daarboven zachtjes deinen, dan waan je je in een tunnel. Mijn vrijgrage kater zit naast me. Ik krauwel achter zijn oor.

Om mij heen was het 10 minuten geleden nog een kakofonie. De vogels zongen eerst uitbundig. Daarna deden een hoop merels net of er een horde katten onder hun boom bivakkeerden. Ze kwetterden hun alarmroepen tegen elkaar, en waarom? Langzaam stierf het uit. En toen was er alleen de provinciale weg. En nu die vleermuis.

Is het nu stil? Als ik betere oren had dan niet, dan hoorde ik of een hoop geklik, of misschien een schelle toon en heel misschien: “Wanna go home”

Ooit werkte ik met ratten.
Een hele oude rat wordt in een veel te kleine kooi gezet en daar zeker een maand gehouden. Net zolang tot dat de oude heer niemand verder in zijn territorium wil toelaten. Dan zet ik er een jongere rat bij en een heftig gevecht volgt. En net op het moment dat de oude rat de jongere zijn keel wil doorbijten, werp die zich op zijn rug en alles verstart. Alsof je “CUT” roept bij de film of ”FREEZE” bij een toneelstuk. Tableau Vivant. De pootjes van de oude rat hangen hulpeloos in de lucht. De flanken van de jonge rat gaan heftig op en neer: hij krijst. Alleen hoor je dat niet. Maar de oscilloscoop voor me registreert het duidelijk: de rat gilt. Ultrasoon. Gilt zo hoog en zo hard dat daardoor de oude rat zijn bedoelingen laat varen en bevriest.

Stilte is niet altijd zonder boodschap.