De bruidssluier Prunus

Helaas bloeide de Prunus subhirtillis “Pendula", oftewel de treurprunus niet op de stekkendag. Daar had ik hoge ogen mee gescoord. Maar goed: nu bewonder ik 'm in stilte. Het is een witte treurprunus (zie foto), maar ik vind er niks treurigs aan: het blaakt van nieuw geluk. Dit is nog eens een struik/boompje waar ik graag onder ga schuilen als het regent. Nu is het een waterval van bloesem, als een bruidsboeket.

Ik ben eenmaal eerder getrouwd geweest met bruidsfoto's en al. In de tijd van gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. We waren dan ook gekleed in uniseks: ieder in een bruin fluwelen broek met wijduitlopende pijpen en een India-achtig geborduurd jack, crème-wit met paarse borduursels en een paarse amethisten hanger. Beiden precies hetzelfde. Ieder een roos in de hand en de ringen op hetzelfde moment aan elkaars vinger gestoken.

Dat was begin jaren 70. Daarna in de feministische turbulentie gescheiden, niet meer uniseks en, daarna, ach… Daar hebben we het niet over. In ieder geval niet meer getrouwd.
Want trouwen doe je maar een keer: je belooft elkander trouw tot in de dood. En als dat niet lukt, dan deugt het systeem niet, of jij deugt niet, of, iets liever; jij past niet in het systeem.

Maar als ik deze weldaad van neerdwarrelende bloesem zie, dan bekruipt met het gevoel van: oh mooi, wil ik ook nog eens. Natuurlijk in een witte jurk: de vermoorde onschuld uithangen op mijn leeftijd. En veel witte bloemen in mijn haar: een waas van Gyphsophila. En dan die takken van de treur-/trouw-Prunus in mijn hand.

Misschien doe ik het nog eens.