Groen

Jaja, dat het Lente is, dat weet ik nu wel. Iedere columnist toetert: Een Nieuwe Lente: een nieuw.......
Eerst zien, dan geloven. Vanaf 1 januari snak ik al naar vernieuwing, want ik ben een Lente Mens. Maar de deceptie van januari (nou ja, dit jaar viel dat nog mee) en februari en dan de hagelbuien van maart, maakt me argwanend. Of het nu meteorologische of de Romeinse Lente is: eerst proof, than the pudding.

Maar vandaag waren de meidoornhagen inderdaad lichtgroen. De treurwilg glimlacht met hangende lichtgroene takken en zachtgele katjes. Ik heb mijn nagel gebroken toen ik Klein Hoefblad lospeuterde tussen de basaltblokken van de Nieuwe Haven van Nijmegen. En de Magnolia geurt in de vaas.

Maar het allerbelangrijkste is: het wordt groen! En wat voor een groen: een gelig, gifgroen, hersenloswekend groen. Zo’n tetterend groen. Zo’n paukenslag groen.

Vroeger reed ik door een bomenlaan naar mijn middelbare school. En in de Lente reed ik, met gevaar voor eigen leven, met opgeheven nek het hele stuk. Zodat mijn netvlies doordrenkt was van groen.
Niet voor niets is mijn werkkamer geverfd in deze felle kleur groen en kijk ik bij elke maaltijd tegen een gifgroene wand achter de eettafel.
Deze kleur groen komt maar een keer in het jaar voor. Het verdrijft de stekelige, zeurende en wurgende kronkels van de winter.

Dit groen verbijstert en maakt vrij.